Απώλειες

Μικρή, όταν έβλεπα μεγαλύτερους να θρηνούν την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, πίστευα ότι όλα αυτά τα δάκρυα ήταν η έκδηλη θλίψη για το γεγονός ότι αυτός ο άνθρωπος έχασε τη ζωή του. Μεγαλώνοντας και βιώνοντας αντίστοιχες στιγμές, αντιλήφθηκα τα πράγματα κάπως διαφορετικά. Διαπίστωσα πόσο εγωκεντρικά είναι τα δάκρυά μας, πόσο εγωιστική είναι η θλίψη μας.

Κανείς δεν μπορεί να δηλώσει με βεβαιότητα τι υπάρχει μετά... Μπορεί η κόλαση με το αιώνιο πυρ και όλους εμάς μέσα να υποφέρουμε αέναα για τις αμαρτίες μας και ο παράδεισος με όσους κριθούν άξιοι να τον γευτούν. Μπορεί το απόλυτο τίποτα. Η μητέρα μου πιστεύει ακράδαντα ότι σε αυτή τη ζωή βιώνουμε καθημερινά και την κόλαση και τον παράδεισο, ανάλογα με τις πράξεις μας. Μπορεί να είναι για όλους μια υπέρτατη εμπειρία υπέρβασης των πάντων και μετουσίωσης σε μια ανώτερη μορφή. Δεν έχει νόημα να αναπτύξουμε όλες τις εικασίες που έχουμε ακούσει ή σκεφτεί. Η ουσία είναι ότι κανείς δε γνωρίζει.

Γιατί λοιπόν τόση θλίψη; Τόσος πόνος; Πολύ απλά, αυτός που έφυγε θα λείψει σε ΕΜΑΣ. Θα αποζητήσουμε το γέλιο του, τη μιλιά του, ακόμα και την γκρίνια του. Ό,τι περνάει και είναι αμετάκλητο, μάς στοιχίζει. Λυπόμαστε κυρίως γιατί εμείς χάσαμε κάτι από την ύπαρξή μας. Και αυτό που πονάει περισσότερο είναι ότι χάσαμε την ελπίδα να πραγματοποιήσουμε όσα είχαμε σκεφτεί να ζήσουμε με αυτόν τον άνθρωπο. Όλα όσα είχαμε ονειρευτεί να μοιραστούμε.

Αφιερωμένο στη γιαγιά μου.